نوآوری‌های اجتماعی، شیوه‌های اجتماعی جدیدی هستند که هدفشان برآورده کردن نیازهای اجتماعی به روشی بهتر از راه‌حل‌های موجود است و طیف وسیعی از حوزه ها را از جمله شرایط کار، آموزش، توسعه جامعه یا سلامت در برمی گیرد. نوآوری اجتماعی از طریق سازمان‌هایی توسعه یافته‌است، که هدف اصلی و اولیه‌شان صرفاً به حداکثر رساندن منفعت نمی‌باشد و شامل همکاری میان ذینفعان مختلف از جمله افراد، سازمان ها، جوامع و دولت ها می شود. نوآوری اجتماعی می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد، از جمله فناوری‌های جدید، مدل‌های کسب‌وکار، سیاست‌ها، برنامه‌ها، خدمات یا ابتکاراتی که تأثیر ملموسی بر بهبود زندگی مردم و رفاه جوامع دارند. براساس این تعاریف ویژگی نوآوری اجتماعی، توانایی نشان دادن نیازهای اجتماعی است؛ نیازهایی که روش‌های سنتی، به‌طور وسیع قادر به برآورده کردن آن ها نمی باشد؛ بلکه، صاحب قدرت کردن گروه‌ها و افراد، و تمایل برای تغییر روابط اجتماعی است؛ بنابراین نوآوری اجتماعی راهی برای افزایش کیفیت خدمات اجتماعی و مقرون به صرفه بودنشان است؛ روشی که علی‌رغم محدودیت‌های قابل ملاحظه بودجه ای، درآمدی حداقل برابر را در صورتی که بهتر از آن ممکن نباشد، ایجاد می‌کند. از جمله مصادیق نوآوری اجتماعی می توان به کارآفرینی اجتماعی، تامین مالی خرد، نرم افزارهای منبع آزاد، انرژی های تجدید پذیر و مواردی از این دست اشاره داشت. با توجه به اهمیت نوآوری اجتماعی در تحقق توسعه پایدار، شناخت ظرفیت ها و بررسی موشکافانه منابع کشور برای تحقق نوآوری اجتماعی در کشور ضروری به نظر می رسد که از جمله ماموریت های پیش روی مجموعه حاضر نیز می باشد.